Jurmala
Door: Roos
05 Maart 2012 | Letland, Jūrmala
Op elke hoek van de straat ligt wel een grote bult sneeuw. Er is nu helemaal geen neerslag en ik denk dat die sneeuw hier al even ligt. De meeste straten zijn ijsvrij dus waarschijnlijk vegen ze alles hier bij elkaar zodra het gesneeuwd heeft. Na de thee en toast in het hostel lopen we in het zonnetje naar het treinstation. Het zonnetje maakt het iets minder koud, maar we houden steeds onze mutsen op en wanten aan. We zien tientallen loketjes en bij een willekeurig gekozen loket kopen we onze tickets. Het is een soort kassabon. De trein vertrekt meerdere malen per uur dus we zitten als snel in de trein. Er zitten maar heel weinig toeristen in de trein. Een man met een bontmuts staart een beetje naar me. Vriendelijk terug lachen wordt hier steeds niet beantwoord dus ik kijk maar gewoon weg. Terwijl er wat bos, achterbuurten en houten Jugendstil huizen voorbij komen dagdroom ik over een reis met de Transsiberie-expres. Als de conducteur (nog net niet met zijn tong uit de mond van concentratie) een stempel op onze kaartjes zet vraagt Danielle hoeveel stops we nog hebben voor Jurmala. Het is vanaf hier de tweede stop. Als we er bijna zijn knikt hij nog even discreet naar me om te bevestigen dat wij er hier uit moeten. Zo te zien aan zijn ernstige gezicht neemt deze man zijn werk serieus.
In Jurmala lopen we door een straatje met winkels en restaurants en even later staan we op het strand in de sneeuw. Er lopen nogal wat rijke Letten en Russen en, zoals in de Riga, heeft bijna iedereen op straat een bontmuts met een met dons gevoerde lange jas met bontkraag of een bontjas met bijpassende muts van een of ander afgeslacht dier. De koude wind die hier dwars door onze kleren heen dringt is niets vergeleken met de temperaturen die ze hier in de winter hebben gehad. Hoewel ik zelf geen fan ben van bont begin ik wel te begrijpen dat je in een land als dit bijna niet anders kunt. Voor een euro of 80 heb je al een zacht vachtje op je hoofd dat je jaren beschermt tegen de snijdende kou. Danielle ziet een briefje liggen op straat en als ze het opraapt blijkt het een briefje van 20.000 te zijn. Dat kunnen bijna geen Lats zijn, maar wat is het dan? Uit de cyrillische tekst en de plaatjes erop kunnen we niet opmaken om wat voor geld het gaat. We hopen op een flinke duit geld en Danielle stelt voor om van de eventuele opbrengst vanavond sjiek uit eten te gaan. Bij een wisselkantoortje durven we niet te vragen wat voor geld het is, bang dat ze ziet dat het niet van ons is, bang dat ze er 3 euro voor geeft in plaats van 300. Danielle zet een stoicijns gezicht op en geeft het briefje aan de medewerkster. Die bekijkt het van alle kanten en wijst dan op een lijstje met wisselkoersen. Bij dit geld staat een streep, dus geen koers. Hier heeft ze niet van terug. Ze kan ook niet vertellen wat het ongeveer waard is. Maar als we haar kijst goed interpreteren moet 10.000 van deze dingen ongeveer 30 eurocent zijn.
In een kleine conditorei bij het wisselkantoor nemen we koffie met broodjes en fruit. We lopen nog wat rond en besluiten een museum in te gaan. Onze NS-voordeelurenkaart doet aan de kassa weer dienst als studentenkaart waardoor we ook voor dit museum de helft betalen. Er hangen felgekleurde schilderijen die op ons een speelse uitwerking hebben want we maken allemaal gekke foto's. Onderin het museum is een hele tentoonstelling over Jurmala vroeger en nu. We bekijken filmpjes over hoe kuren vroeger ging, wat voor behandelingen er waren, wat men voor kleding droeg en wat er aan amusement werd aangeboden. Ik kan me wel voorstellen dat rijke mensen hier kwamen om bij te komen. Het is hier zo mooi en zo rustig. In de zomer moet het hier aan het strand geweldig zijn. We delen een pizza in een oude Engelse trolleybus die is omgebouwd tot pizzeria, met keuken en al. Het station van Jurmala Majori is prachtig. Het is retro en zo mooi aftands. In de trein maak ik plaats voor 2 mannen en binnen een paar seconden heb ik er al spijt van. Ze zitten breeduit en proberen steeds onze aandacht te trekken. Ik negeer ze maar Danielle kijkt ze aan, praat wat terug en lacht een beetje. Dat willen ze van mij ook. Die kerel naast mij stinkt naar knoflook en ik duik met mijn gezicht bijna in de bontkraag van het meisje naast mij. Ze lacht ons uit. Als er plek vrij komt schuif ik op naar het raam en zet mijn tas tussen de man en mij in. Hij pakt zijn tas van het bagagerek bovenin, zet de tas erbij, kijkt naar mijn hand, denkt even na, en terwijl ik mijn hand op mijn tas hou, raakt hij even mijn hand aan. Danielle ziet dat hij het met opzet doet. Heel bijzonder. Ik laat me niet kennen en negeer het. Zou hij hier nou echt opgewonden van raken?
Terug in Riga gaan we met de lift in de klokkentoren van het centraal station naar een bar bovenin. Het uitzicht is weer leuk maar na al die uitzichtpunten is dit bijna niet meer bijzonder dus we blijven hier niet. In een geldwisselkantoor levert Danielle haar gevonden geld in. Ze krijgt er inderdaad nog geen euro voor terug. 's Avonds belanden we toch weer in Lido restaurant. Voor koffie duiken we een soort middeleeuwse kelder in, waar een grote stevige man in middeleeuwse monnik-achtige kledij en een zware stem ons de weg wijst. Hij heeft iets engs. We zijn de enigen in het restaurant maar het is er warm en gezellig. Het smeedwerk is dan wel niet echt, maar je waant je hier zo in de middeleeuwen. We schrikken ervan als hij ineens verschijnt van achter een muurtje. Hij vertelt dat hij operazanger is en geeft ons een snelhechter met info over hem en tientallen titels van liedjes die hij kan zingen voor een euro of 8. We bedanken hem hartelijk voor zijn aanbod. Voor een borrel gaan we een Jugendstil bar in. Het voornaamste op de kaart is Black Balsam, een zwarte kruidenlikeur (45%) die vroeger alleen als medicijn werd gebruikt tegen allerlei kwalen. Het zit in een elegant met goud bedrukt glaasje op een voetje. Het is bitter, sterk en een beetje zoet. Bij elke slok schieten de tranen me in de ogen en trekt de warmte door mijn keel. Ik vind het niet lekker. Danielle is ook niet enthousiast. De in ouderwetse jurken geklede serveersters hebben het al lang door. Als ze dan weer komt vragen of we nog iets willen bestellen we toch nog zo'n exemplaar. We drinken het in flinke teugen op, niet omdat het zo lekker is maar om er gauw vanaf te zijn. Een dronken Brit die eerder bij een paar beleefde Russen is aangeschoven komt nu onze kant op. Hij wil erbij komen zitten en ik zeg dat we dat niet willen. Hij doet vervelend en de 3 medewerksters nemen het gelijk voor ons op.
Terug in het hostel kletsen we nog wat met een Chinees en een Ier en als we beginnen te knikkebollen gaan we naar bed.
Maandagochtend word ik wakker van de lucht van knoflook en een alarm dat steeds wordt uitgesteld. Het Engelse meisje is verder wel aardig en ze heeft ook nog eens hele mooie Hunter laarsjes, maar ik kan een ' Good morning' niet uit mijn strot krijgen en kijk haar aan alsof ik haar wil slaan. Ik val bijna om van vermoeidheid. Het scheelt niet veel of ik val onder de douche in slaap. Ik heb trouwens eelt op mijn kin van al die sjaals en jassen.
Ik bekijk mijn mail en behalve een mail van zogenaamd mijn Nigeriaanse bank dat mijn bankpasje voor mij klaar ligt is er geen nieuws. Het ontbijtje heb ik al op en ik zal zo eens kijken of Danielle al wakker is. Straks spullen pakken, wat dumpen in het hostel, dingen bekijken en rond het middaguur met de bus terug naar het vliegveld. En dan is het weer uit met dat gezuip en gevreet.
In Jurmala lopen we door een straatje met winkels en restaurants en even later staan we op het strand in de sneeuw. Er lopen nogal wat rijke Letten en Russen en, zoals in de Riga, heeft bijna iedereen op straat een bontmuts met een met dons gevoerde lange jas met bontkraag of een bontjas met bijpassende muts van een of ander afgeslacht dier. De koude wind die hier dwars door onze kleren heen dringt is niets vergeleken met de temperaturen die ze hier in de winter hebben gehad. Hoewel ik zelf geen fan ben van bont begin ik wel te begrijpen dat je in een land als dit bijna niet anders kunt. Voor een euro of 80 heb je al een zacht vachtje op je hoofd dat je jaren beschermt tegen de snijdende kou. Danielle ziet een briefje liggen op straat en als ze het opraapt blijkt het een briefje van 20.000 te zijn. Dat kunnen bijna geen Lats zijn, maar wat is het dan? Uit de cyrillische tekst en de plaatjes erop kunnen we niet opmaken om wat voor geld het gaat. We hopen op een flinke duit geld en Danielle stelt voor om van de eventuele opbrengst vanavond sjiek uit eten te gaan. Bij een wisselkantoortje durven we niet te vragen wat voor geld het is, bang dat ze ziet dat het niet van ons is, bang dat ze er 3 euro voor geeft in plaats van 300. Danielle zet een stoicijns gezicht op en geeft het briefje aan de medewerkster. Die bekijkt het van alle kanten en wijst dan op een lijstje met wisselkoersen. Bij dit geld staat een streep, dus geen koers. Hier heeft ze niet van terug. Ze kan ook niet vertellen wat het ongeveer waard is. Maar als we haar kijst goed interpreteren moet 10.000 van deze dingen ongeveer 30 eurocent zijn.
In een kleine conditorei bij het wisselkantoor nemen we koffie met broodjes en fruit. We lopen nog wat rond en besluiten een museum in te gaan. Onze NS-voordeelurenkaart doet aan de kassa weer dienst als studentenkaart waardoor we ook voor dit museum de helft betalen. Er hangen felgekleurde schilderijen die op ons een speelse uitwerking hebben want we maken allemaal gekke foto's. Onderin het museum is een hele tentoonstelling over Jurmala vroeger en nu. We bekijken filmpjes over hoe kuren vroeger ging, wat voor behandelingen er waren, wat men voor kleding droeg en wat er aan amusement werd aangeboden. Ik kan me wel voorstellen dat rijke mensen hier kwamen om bij te komen. Het is hier zo mooi en zo rustig. In de zomer moet het hier aan het strand geweldig zijn. We delen een pizza in een oude Engelse trolleybus die is omgebouwd tot pizzeria, met keuken en al. Het station van Jurmala Majori is prachtig. Het is retro en zo mooi aftands. In de trein maak ik plaats voor 2 mannen en binnen een paar seconden heb ik er al spijt van. Ze zitten breeduit en proberen steeds onze aandacht te trekken. Ik negeer ze maar Danielle kijkt ze aan, praat wat terug en lacht een beetje. Dat willen ze van mij ook. Die kerel naast mij stinkt naar knoflook en ik duik met mijn gezicht bijna in de bontkraag van het meisje naast mij. Ze lacht ons uit. Als er plek vrij komt schuif ik op naar het raam en zet mijn tas tussen de man en mij in. Hij pakt zijn tas van het bagagerek bovenin, zet de tas erbij, kijkt naar mijn hand, denkt even na, en terwijl ik mijn hand op mijn tas hou, raakt hij even mijn hand aan. Danielle ziet dat hij het met opzet doet. Heel bijzonder. Ik laat me niet kennen en negeer het. Zou hij hier nou echt opgewonden van raken?
Terug in Riga gaan we met de lift in de klokkentoren van het centraal station naar een bar bovenin. Het uitzicht is weer leuk maar na al die uitzichtpunten is dit bijna niet meer bijzonder dus we blijven hier niet. In een geldwisselkantoor levert Danielle haar gevonden geld in. Ze krijgt er inderdaad nog geen euro voor terug. 's Avonds belanden we toch weer in Lido restaurant. Voor koffie duiken we een soort middeleeuwse kelder in, waar een grote stevige man in middeleeuwse monnik-achtige kledij en een zware stem ons de weg wijst. Hij heeft iets engs. We zijn de enigen in het restaurant maar het is er warm en gezellig. Het smeedwerk is dan wel niet echt, maar je waant je hier zo in de middeleeuwen. We schrikken ervan als hij ineens verschijnt van achter een muurtje. Hij vertelt dat hij operazanger is en geeft ons een snelhechter met info over hem en tientallen titels van liedjes die hij kan zingen voor een euro of 8. We bedanken hem hartelijk voor zijn aanbod. Voor een borrel gaan we een Jugendstil bar in. Het voornaamste op de kaart is Black Balsam, een zwarte kruidenlikeur (45%) die vroeger alleen als medicijn werd gebruikt tegen allerlei kwalen. Het zit in een elegant met goud bedrukt glaasje op een voetje. Het is bitter, sterk en een beetje zoet. Bij elke slok schieten de tranen me in de ogen en trekt de warmte door mijn keel. Ik vind het niet lekker. Danielle is ook niet enthousiast. De in ouderwetse jurken geklede serveersters hebben het al lang door. Als ze dan weer komt vragen of we nog iets willen bestellen we toch nog zo'n exemplaar. We drinken het in flinke teugen op, niet omdat het zo lekker is maar om er gauw vanaf te zijn. Een dronken Brit die eerder bij een paar beleefde Russen is aangeschoven komt nu onze kant op. Hij wil erbij komen zitten en ik zeg dat we dat niet willen. Hij doet vervelend en de 3 medewerksters nemen het gelijk voor ons op.
Terug in het hostel kletsen we nog wat met een Chinees en een Ier en als we beginnen te knikkebollen gaan we naar bed.
Maandagochtend word ik wakker van de lucht van knoflook en een alarm dat steeds wordt uitgesteld. Het Engelse meisje is verder wel aardig en ze heeft ook nog eens hele mooie Hunter laarsjes, maar ik kan een ' Good morning' niet uit mijn strot krijgen en kijk haar aan alsof ik haar wil slaan. Ik val bijna om van vermoeidheid. Het scheelt niet veel of ik val onder de douche in slaap. Ik heb trouwens eelt op mijn kin van al die sjaals en jassen.
Ik bekijk mijn mail en behalve een mail van zogenaamd mijn Nigeriaanse bank dat mijn bankpasje voor mij klaar ligt is er geen nieuws. Het ontbijtje heb ik al op en ik zal zo eens kijken of Danielle al wakker is. Straks spullen pakken, wat dumpen in het hostel, dingen bekijken en rond het middaguur met de bus terug naar het vliegveld. En dan is het weer uit met dat gezuip en gevreet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
