Naar Brazilie
07 Augustus 2013 | Brazilië, São Paulo
Onze laatste dag in New York gaan we naar de wijk Harlem. Hier is het een stuk rustiger dan in de rest van de stad. We zien de Saint paul Community church, een joekel van een kerk, twee keer zo groot als Westminster Abbey. Achterin staat een paneel dat Keith Haring heeft gemaakt in zilver. Twee weken erna is hij overleden aan AIDS. Dit was zijn laatste werk.
In een oergezellig cafeetje bestellen we koffie met carrotcake... lekker!!!
Met de metro gaan we verder naar Harlem. Op straat vraagt een man of we toevallig op zoek zijn naar Hispanic Society of America. Ik zeg dat dat niet het geval is en vraag of we dat misschien wel zouden moeten doen. Deze meneer is erg enthousiast dus we gaan erheen. De deur wil moeilijk open maar al gauw komt er een man in uniform om ons binnen te laten. Na al die aardige gebaren kunnen we het niet maken om binnen twee minuten weer buiten te staan, dus we gaan het hele museum door. Er zijn wat oude kasten en veel schilderijen. Al met al best aardig. Onderweg naar de metro lopen we een soort kerkgebouw in waar we vriendelijk worden ontvangen door een oudere mevrouw. Eigenlijk is dit niet open voor publiek. Mevrouw probeert een sleutel te regelen zodat wij even de kerk in kunnen, maar degene met de sleutel heeft lunch. De dame legt van alles uit over de omgeving. De begraafplaats erachter neemt nog wel mensen aan. Dat is nogal een uniek gegeven hier, omdat alles vol zit. Audubon, die meneer die al die vogels tekende, ligt hier ook begraven. We raken aan de praat met een dame die zegt dat ze entertainer is en zingt in een gospelkoor. De laatste tijd gaat het niet meer zo goed met haar. Zo hoor je ineens iemands hele levensverhaal. En nee, ze vraagt ons niet om geld. Ze wil gewoon even met ons praten. Mensen zijn hier echt zo vriendelijk.
Op JFK luchthaven worden mensen gevraagd vrijwillig een dag later te vliegen ivm overboeking. Als we hebben besloten dat we wel zin hebben in een zak geld, taxirit terug en luxe hotel en ook al hebben bedacht waar we het geld aan gaan uitgeven, zijn we net te laat. Jammer van die champagne die ik dan zou bestellen in de duurste bar van New York. In het vliegtuig druk ik mijn neus tegen het raampje om de laatste glimp van New York op te doen. New York, ik zal je missen. Mijn hartje heb je gestolen.
Onderweg hebben we heel even turbulentie. Iedereen moet op zijn plek gaan zitten, ook het personeel. Jitske en ik hebben beide het hart in de keel. Ik laat er niks van merken maar ik ben best een beetje bang. Ik concentreer me maar op het golfspelletje dat ik op mijn schermpje speel. We vinden het super spannend om naar Sao Paulo te gaan. Het moet zo n criminele stad zijn. Als we bijna landen zien we weinig moois. Veel grijze of poepgele gebouwen, veel huizen en hoge torenflats die zijn verspreid over de hele stad. De bus en metro brengen ons naar de stad. Het hostel ziet er goed uit, aardige mensen. We regelen met handen en voeten een empanada en wat drinken in een tentje hier vlakbij en gaan dan de stad in. Het centrum is niet echt de moeite maar we zijn er even geweest, dat is al heel wat. In Jardins nemen we koffie op een tarras, lekker mensen kijken. En bekijks hebben we wel ja. Mensen staren ons aan. Kleine jongetjes schieten in de lach als ze Jitske zien (misschien omdat ze groter is dan zij). Een frotturist rijdt tegen ons beide aan in de overdrukke metro. En als we s avonds bij een Mexicaan eten krijg ik bij vertrek een foldertje mee van de ober waar hij iets op heeft geschreven: Luciano 941676822.
In een oergezellig cafeetje bestellen we koffie met carrotcake... lekker!!!
Met de metro gaan we verder naar Harlem. Op straat vraagt een man of we toevallig op zoek zijn naar Hispanic Society of America. Ik zeg dat dat niet het geval is en vraag of we dat misschien wel zouden moeten doen. Deze meneer is erg enthousiast dus we gaan erheen. De deur wil moeilijk open maar al gauw komt er een man in uniform om ons binnen te laten. Na al die aardige gebaren kunnen we het niet maken om binnen twee minuten weer buiten te staan, dus we gaan het hele museum door. Er zijn wat oude kasten en veel schilderijen. Al met al best aardig. Onderweg naar de metro lopen we een soort kerkgebouw in waar we vriendelijk worden ontvangen door een oudere mevrouw. Eigenlijk is dit niet open voor publiek. Mevrouw probeert een sleutel te regelen zodat wij even de kerk in kunnen, maar degene met de sleutel heeft lunch. De dame legt van alles uit over de omgeving. De begraafplaats erachter neemt nog wel mensen aan. Dat is nogal een uniek gegeven hier, omdat alles vol zit. Audubon, die meneer die al die vogels tekende, ligt hier ook begraven. We raken aan de praat met een dame die zegt dat ze entertainer is en zingt in een gospelkoor. De laatste tijd gaat het niet meer zo goed met haar. Zo hoor je ineens iemands hele levensverhaal. En nee, ze vraagt ons niet om geld. Ze wil gewoon even met ons praten. Mensen zijn hier echt zo vriendelijk.
Op JFK luchthaven worden mensen gevraagd vrijwillig een dag later te vliegen ivm overboeking. Als we hebben besloten dat we wel zin hebben in een zak geld, taxirit terug en luxe hotel en ook al hebben bedacht waar we het geld aan gaan uitgeven, zijn we net te laat. Jammer van die champagne die ik dan zou bestellen in de duurste bar van New York. In het vliegtuig druk ik mijn neus tegen het raampje om de laatste glimp van New York op te doen. New York, ik zal je missen. Mijn hartje heb je gestolen.
Onderweg hebben we heel even turbulentie. Iedereen moet op zijn plek gaan zitten, ook het personeel. Jitske en ik hebben beide het hart in de keel. Ik laat er niks van merken maar ik ben best een beetje bang. Ik concentreer me maar op het golfspelletje dat ik op mijn schermpje speel. We vinden het super spannend om naar Sao Paulo te gaan. Het moet zo n criminele stad zijn. Als we bijna landen zien we weinig moois. Veel grijze of poepgele gebouwen, veel huizen en hoge torenflats die zijn verspreid over de hele stad. De bus en metro brengen ons naar de stad. Het hostel ziet er goed uit, aardige mensen. We regelen met handen en voeten een empanada en wat drinken in een tentje hier vlakbij en gaan dan de stad in. Het centrum is niet echt de moeite maar we zijn er even geweest, dat is al heel wat. In Jardins nemen we koffie op een tarras, lekker mensen kijken. En bekijks hebben we wel ja. Mensen staren ons aan. Kleine jongetjes schieten in de lach als ze Jitske zien (misschien omdat ze groter is dan zij). Een frotturist rijdt tegen ons beide aan in de overdrukke metro. En als we s avonds bij een Mexicaan eten krijg ik bij vertrek een foldertje mee van de ober waar hij iets op heeft geschreven: Luciano 941676822.
-
08 Augustus 2013 - 09:00
Henk En Ria:
Hai Roos.
Tjonge, een begraafplaats die nog mensen aanneemt....... er zal niet veel belangstelling zijn, denken we.
En wat Brazilie betreft: had je toch je haar niet donker moeten verven? Luciano is wel erg ingenomen met zichzelf blijkbaar.
Hee, een mooie tijd daar enne... ogen en oren wijd open houden dus! Liefs van hier, Henk en Ria -
08 Augustus 2013 - 13:51
Ds August Ouw:
beste Roos, ik kan me jou haast niet meer herinneren, jouw ouders nog, want als ik bij jullie op bezoek ben (was), zitten jullie op school.
Ik wil jou hartelijk bedanken voor al jouw relaas, jouw verhaal. Om gezondheidsredenen kom ik zelf haast nergens, behalve in de stad, dus dicht bij huis. Maar door jou kom ik nu ook op verschillende plaatsen, in woord en beeld...van harte bedankt.
-
08 Augustus 2013 - 14:51
Jolanda:
He Roos, wat een belevenissen weer en wat krijg ik zin om NY te bezoeken. Ben heel benieuwd naar de verhalen over Brazilie en je date met Luciano ;-)). Veel plezier, lfs J. -
08 Augustus 2013 - 15:24
Maartje:
Hi Rosie!
Mooie verhalen weer meid, we genieten (net als August Ouw) allemaal een beetje met je mee hier!
Ben benieuwd naar de rest, dus laat ze maar komen :))
Heel veel plezier gewenst, geniet er lekker van!
xxx
Maart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
