Terelj

Het begon leuk. Tora, mijn Canadese kamergenote, wilde wel samen naar Terelj nationaal park. We zouden samen een lokale bus nemen en daar een beetje rondwandelen. Ze had de twee Ieren mee uitgebodigd, prima. Daar kan ik het ook wel mee vinden. Vandaag bij het ontbijt raak in in gesprek met een Amerikaan, Jason. Tora ziet het zitten met hem en nodigt hem binnen 2 minuten uit om met ons mee te gaan. En zo gaan ze even later met zijn vieren de deur uit om boodschappen te doen. Ik vraag of ze naar de supermarkt gaan en of ze een Aloe-Vera-sapje mee willen nemen. Het begint al goed. NOT! Plannen Tora en ik een dagje weg, word mij ineens niets meer gevraagd. Tora heeft een nieuwe buddy gevonden.
Anyway, rond 10 uur lopen we naar de bushalte verderop in de straat, drinken vlakbij een koel drankje en nemen om 11 uur de bus richting Terelj. De bus is volgeladen en het is een Koreaanse schoolbus, gemaakt voor kindertjes met kleine kontjes. Niet voor volwassenen, dus we zitten opgeprot tussen de mini-bankjes in. Onderweg zien we de rots in de vorm van een schildpad. Deze herkennen we wel. De oude man die een boek leest kunnen we niet vinden. Ondertussen vraag ik me af waarom ze toch overal ter wereld dit soort dingen bedenken. Heeft er iemand net zo lang naar een rots zitten staren totdat hij ging hallucineren en er na 3 dagen een bepaald figuur in zag? Ik snap de lol er niet zo van. Een berg kan toch gewoon een berg zijn? Moet het perse een bepaalde vorm hebben? Ik vind het zo ook wel mooi. Maar goed, misschien heeft het te maken met mijn nuchtere kijk op de dingen. Ik hou bijvoorbeeld ook niet van kermis, snijbloemen en live-televisieshows op zaterdagavond.
Na 2 uur komen we op een plaats waar we denken dat we eruit moeten. We klimmen een grote heuvel op en duiken verderop het naaldbos in. We beklimmen de berg en na meer dan een uur zwetend en hijgend achter de andere 4 aan te hebben gelopen geef ik het op. Ik kan niet meer en heb er al helemaal geen lol meer in. Ik kondig aan dat ik naar beneden ga. De twee Ieren willen wel een andere route nemen, minder steil. Tora wil graag naar boven. Ik zeg dat ze gerust naar boven kunnen gaan en dat ik ze wel in de bus zie. Ik wil de anderen hun plezier niet ontnemen, maar ondertussen denk ik bij mezelf dat een echte heer een meisje toch niet alleen door het bos laat zwerven. Dus ik daal de berg af. Het is heel stil, ik hoor alleen hier en daar een vogel. Het is warm en zonnig, maar het weer hier is verradelijk en kan dus ieder moment omslaan. Beneden aangekomen loop ik weer de grasheuvel af en loop ik honderden meters verderop het dorp in, op zoek naar een restaurantje waar ik toch zeven uur kan zitten. Het is immers nog voor 3-en, dus ik moet nog 4 uur wachten op de bus. Het is een beetje een pauperdorp, zo lijkt het. De verharde weg houdt op bij het hoog omheinde hotel en de huizen staan op instorten. Twee jongetjes richten op mij met hun speelgoedpistooltjes. Ik zie een karaokebar die dicht is. Een supermarkt waar ook geen leven is te bekennen. Ik heb water en maaltijdvervangende repen mee, dus ik kan het in principe wel tot vanavond volhouden. Maar waar moet ik gaan zitten? Ik loop terug naar de hoek waar we eerder uit de bus zijn gestapt, vraag 'Bus to Ulaan VBataar?' aan een groepje mensen dat paarden verhuurt. Dat klopt, hier moet ik zijn. Mijn vraag hoe laat de bus vertrekt begrijpen ze niet.
Ik ga op een boomstam zitten en probeer me erop in te stellen dat ik hier nog 4 uur zit, met alleen een fles water, een reep en een Lonely Planet, die je niet voor je lol helemaal gaat zitten lezen. Ik probeer te stoppen met denken, gewoon rustig te wachten tot het 19 uur is. Maar na 5 minuten hoor ik een zwaar voertuig in de verte. Er komt een bus aan! Ik kan geen Cyrillisch lezen, maar wat er op de bus staat lijkt op Ulaan Bataar. Ik probeer de bus te stoppen maar hij lijkt met een rotvaart door te rijden. Ik waag het erop en wapper nog harder met mijn hand terwijl ik bijna voor de bus spring. De bus stopt, de deur gaat open en ik hoor harde muziek de bus uit schallen. Ik vraag: 'Ulaan Bataar?' De man draait de muziek zachter, zegt iets onverstaanbaars en ik herhaal: 'Ulaan Bataar?' De chauffeur maakt een gebaar waaruiit ik kan opmaken dat ik kan gaan zitten. Ik stap in en blijk de enige passagier te zijn. Ik heb een goede stoel, de ramen kunnen open en ook weer dicht en de muziek vind ik prachtig nu ik zeker weet dat ik teruig ga naar de hoofdstad. Onderweg zie ik een golfbaan, diverse toeristenkampen, mannen die aan een brug bouwen over een miniscuul riviertje. Na een flinke rit stopt de man in een dorp, zegt 'Ulaan Bataar' en wijst naar de overkant van de weg. Mijn god, word ik de bus uit gezet in een of ander godvergeten dorp in de middle of nowhere, waar vast niet eens een hotel of restaurant is en waar ik totaal afsteek bij de bevolking. gaat hier eigenlijk ooit wel weer een bus? Moet ik hier dan misschien wachten tot 7 uur vanavond? Ik zie vanuit het raam een bushokje, geef de man 1000 tugrug, stap uit en steek de weg over. 'Ulaan Bataar?', vraag ik een man bij de halte, terwijl ik naar de vuile bult opgedroogde modder beneden mij wijs. Hij knikt.
Even later komt er een bus aan, waar zeker weten geen Ulaan Bataar op staat. 'Ulaan Bataar?' vraag ik, terwijl ik naar de bus wijs. Iemand anders knikt. Ik stap in en vraag het ook nog maar eens aan de chauffeur. Die bevestigt dit. Ik ben intussen zo nerveus dat ik velletjes van mijn vingers trek en de spanning op mijn kaken voel. Hoe kan het zijn dat een bus waarop staat 'Ulaan Bataar' niet naar UB gaat en eentje waarop dat niet staat wel naar UB gaat?
Een jonge vrouw komt afrekenen. Ik geef geld en vraag: 'Hotel Narantuul?' Dat is de plek waar we vanmorgen opstapten. Dat is vlakbij mijn hostel. Ze zegt: ' No' en loopt meteen verder. Mijn god, ik vraag me af of we wel naar het centrum van UB gaan of dat we in een of andere buitenwijk belanden. Op hoop van zegen. Op het puntje van mijn stoel rij ik later UB binnen. Ik herken hier en daar wat, dus tot nu toe gaat het goed. In de verte zie ik het grote gebouw waar Louis Vuitton zit en voel me al iets meer gerustgesteld. Als we het Sukhbataarplein in het centrum voorbij zijn spring ik bij de eerste de beste halte de bus uit. Wat een opluchting.