Terug in UB

Zo, ik ben terug in Ulaan Bataar. Ik ben 9 dagen weg geweest en heb intussen heel wat beleefd. Bij deze een kort verslag...

Met Turaya (NL), Jack (UK), Stephan(DE), Nick (US) en Wadda (Japan) regel ik een gids die voor ons kookt en een chauffeur met busje voor een 9-daagse trip in de Gobi-woestijn. We ontbijten samen in het andere hostel, Golden Gobi, waar we de tour hebben geregeld. Daarna vertrekken we. Een dame op leeftijd gooit met een lepel melk over het busje heen. Dat moet geluk brengen. Als we eenmaal van de verharde wegen af zijn wordt het een hobbelige bedoeling. Onderweg lunchen we en doen we af en toe plaspauzes in de natuur. Onze gids kookt 3 keer per dag voor ons. Elke avond slapen we bij een andere familie. De eerste ger is natuurlijk een hele happening. We worden ontvangen met zoute melkthee (telkens weer is het een verrassing wat voor melk erin zit) en keiharde zelfgebakken koekjes. We worden goed bekeken en ondervraagd. De gastvrijheid is indrukwekkend. Vaak hebben gezinnen een extra ger voor toeristen beschikbaar. Je merkt dan wel dat ze vaker toeristen zien. Ze krijgen ook betaald voor de overnachting. We hebben netjes kadootjes gekocht voor de families maar als we erachter komen dat ze gewoon betaald krijgen houden we daar ook mee op. Onderweg kunnen we eens per 4 dagen douchen in een openbaar badhuis en eens per 3 dagen boodschappen doen. We zien met ijs bedekte rotsen in Yoliin Am, de ruines van het Ongi klooster, de ' flaming cliffs', de witte kliffen in Tsagaan Suvarga, het klooster in Kharakorum Erdene Zuu, en op de laatste dag de wilde paarden in Khustai National Park. De familie van onze gids Khuu (een vrouw met een mannennaam omdat hier de dames die op dinsdag worden geboren een jongensnaam krijgen) woont in Khongoriin els, bij de zandduinen. Daar blijven we 2 nachten slapen. Bij aankomst krijgen we weer thee en koekjes maar deze keer ook de fles met snuiftabak van de vader van Khuu. Het is een bijzonder ritueel en dit is de eerste keer dat we de fles aangeboden krijgen. De tabak ruikt een beetje naar wierook. Khuus vader is boeddhist, dus zijn del (lange jas) is ook donkerrood met een gele band eromheen. Met vader gaan we de 2e dag kameelrijden. Als ik erop zit ben ik even bang. Ik heb wel gevraagd om de meest rustige kameel, dus deze houdt zich kalm. Hij heet Hos, geen idee wat het betekent. Als we al ver van de familie vandaan zijn blijkt mijn kameel zo rustig te zijn dat hij af en toe gewoon stilstaat. Maar ik ben al lang blij dat hij niet op hol slaat. We lunchen weer bij de familie en 's middags gaan we weer met de kamelen op pad. Het is hartstikke leuk!
De volgende dag rijden we weer honderden kilometers en als het bijna donker wordt hebben we nog geen ger gevonden die vaker bezoekers heeft. Onze chauffeur gaat steeds harder rijden en we kijken allemaal mee om een ger te spotten. Eindelijk zien we er eentje. Khuu gaat naar de deur en roept 'Noghogor', houdt de hond. Ze praat met een man en ze komt terug naar de bus. Ze zijn al met z'n zevenen dus wij kunnen er niet meer met 8 man bij. Verderop moet een familie zijn met 2 gers. We rijden weer verder en als we uit het raam kijken staat het hele gezin buiten. Het is al koud en het wordt donker. Het wait hard en we bedenken een noodplan, slapen in onze eigen tenten en in de bus. Maar daar zien we de 2 gers al. Een grote hond bespringt onze Russische bus. Uit het raam vraagt onze gids aan een man of hij de hond wil vastbinden en of hij plaats heeft voor 8 man. We zijn van harte welkom. Er is een oude weduwenaar, zijn zoon en 2 kinderen aanwezig. De ene ger is net nieuw. Vorig jaar is de ene zoon getrouwd en hij is nu met vrouw en kinderen weg, dus we kunnen in de ger. Intussen is het al donker en nog kouder. Het waait vreselijk. De oude man stookt een vuurtje voor ons op in de kookpot in het midden van de ger. Hiervoor gebruikt hij de gedroogde drollen uit de bak naast de kookpot. Khuu kookt voor ons en we praten met de familie. De oude man vertelt dat hij in geen 40 jaar meer mensen met zulke lange neuzen heeft gezien. De laatste keer was in het leger. Ook de 2 meisjes kijken hun ogen uit en zijn wat verlegen. Ze zin erg onder de indruk en ze vinden het ontzettend leuk dat we er zijn. Hier gebeurt immers nooit iets. Het is een kale, winderige vlakte. Ze hebben net de winter overleefd en van de 800 stuks vee die ze hadden zijn er nu nog maar 60 over. Ons bezoek is een feestje, zeker als er 3 flessen vodka op tafel komen. Wadda en ik zijn de enige die zich gedeist houden, de rest van de groep is ladderzat en rolt over elkaar heen in de ger. Onze Amerikaan Nick blijft zo ontzettend lang doorzagen over de del van de oude man dat de oude man hem cadeau doet. Ik vind het beschamend. Deze mensen hebben echt niks en hij ziet het als een leuk souverniertje. De volgende dag spreek ik Nick erop aan maar hij laat zijn eigen belang voorgaan. Ik schaam me voor hem en voel me er echt een beetje rot bij. Het afscheid is weer bijzonder. De groep geeft handjes terwijl ze dat hier normaal niet doen. Misschien is het wel een interessante ervaring voor ze. De oude man geeft ons twee kussen terwijl hij aan onze wangen ruikt. Dit is een gebruik wat we allemaal niet kunnen plaatsen en we vergeten onze gids ernaar te vragen.
Met zo'n groep is het vaak gezellig maar soms ben je het zat, bijvoorbeeld als iemand een gat in je trui brandt, wanneer er 2 mensen naast je liggen te vozen terwijl je als ingeblikte sardientjes in de ger ligt, als mensen alles opeten en opdrinken en niet aan een ander deken, als de hele groep in het nattionale park zo hard praat dat er geen dier meer te zien is of als ze zich slecht hebben voorbereid. Ik erger me aan het gebrek aan respect voor de mensen hier en voor het milieu. Hoe kun je je sigarettenpeuken zomaar in een natuurpark neergooien? Hoe kun je zomaar iemands huis binnenkomen en je niet aan hun etiquette houden?

De WC is bij de meeste gers niet te vinden. Bij de gers die vaker toeristen ontvangen staat soms een houten hutje zonder deur, met daarin een gat en twee planken waarop je kunt staan. Ik vind het eigenlijk wel heel schoon. Je hoeft niks aan te raken en alles verdwijnt in een groot gat. En dan.. zand erover.
Het eten bestaat hier voornamelijk uit schaap maar onze gids kookt wat anders voor de groep en voor mij vegetarisch. Verder heb ik veel snacks mee en maaltijdvervangers, zodat ik altijd nog iets heb als er geen andere opties zijn. Intussen heb ik afscheid genomen van de rest en vanavond alleen nog gegeten en gewinkeld met Wadda. Morgen gaat hij terug naar Japan. Ik heb nog een week en probeer een tour te boeken. Anders ga ik zelf ergens naartoe, maar hier in Mongolie is het openbaar vervoer best lastig. Ik vind het in elk geval een prachtig land. Veel groene weiden, hoge bergen en blauwe luchten. En de mensen zijn heel vriendelijk.