Daklozen

Na het ontbijt, dat overigens simpel maar prima is, vertrek ik toch richting muur. Ik sta bij een bushalte op mijn kaart te loeren, op zoek naar de metro, als ik word aangesproken door een kerel. Of hij me niet ergens van kent, of we niet even kunnen ontbijten. Ik ´zeg nee, nee, daaag.' Hij blijft maar ouwehoeren en ik baal dat ik hem niet met grove straattaal te woord kan staan. Derrick, die het tafereel aanschouwt, doet er gelukkig iets aan. Hij roept iets naar de man dat eindigt met 'schnell!'. Dat helpt. De eerste de beste bus die komt neem ik, toevallig gaat 'ie naar het station waar ik op de U-bahn moet. De man stapt ook in! Bij de U-bahn kan ik 'm van me afschudden. Pfff... die was echt vervelend. Er wordt aan de metro gewerkt dus ik moet extra overstappen om bij Schlesisches Tor te komen. Ook weer rare mensen in die trein. Een alcoholist die de toerist naast mij uitlegt hoe je een arm breekt, een man met een halve liter bier in zijn hand en opvallend veel Nederlanders. Ik loop van het station een beetje langs het water. In parkjes liggen mensen te slapen, ik zie Oost Europese autobusjes, graffiti en een demonstratie te fiets. Geen muur. Bij een cafeetje drink ik een cappuccino op het terras. Ondertussen plan ik een trip verderop, want ik vind het niet gezellig om hier in mijn eentje te lopen. Ik bezoek een drukker gedeelte, bij Alexanderplatz. Ik koop een kaartje voor de Fernsehturm, waar je pas na 2 uur in kunt. In de omgeving koop ik ansichtkaarten en lunch ik. Met de lift ga ik later naar boven. Het gaat per groepje en er is speciaal een mannetje om op het knopje te drukken. Mijn rugzak mag niet mee. Ik vraag me af wat er daar is, wat ik in mijn rugzak zou kunnen stoppen. Boven is het uitzicht de moeite, al ga ik na een kwartiertje alweer naar beneden.
Ik volg een wandelroute uit mijn gids, door de kunstwijk. Ik krijg een zwart jongetje dat flessen naar mij toe trapt. God wat word ik moe van al die etterbakjes hier in de stad. Als ze nou gewoon om geld vragen? Dat doen ze niet. Het is gewoon lastigvallen. Politie die toevallig vlakbij loopt zegt er wat van. Een paar passen later voel ik ineens iets spetteren op mijn arm. Zit die gast gewoon limonade over me heen te gooien! Ik vraag wat zijn probleem is en steek de weg maar over. Even vind ik het een ***stad en wil ik echt nooit meer alleen reizen.
Ik besluit ook deze route maar niet meer af te maken en terug te gaan naar een meer toeristisch gedeelte. Ik neem een kijkje bij de Hackesche Höfe, een soort woon- kunstnijverheidscomplex. Ik neem de S-bahn en na een paar stukjes met de U-bahn ben ik weer vlakbij het hostel. Op een groot terras met bomen drink ik een kopje thee en kijk ik maar weer eens naar de kaart. Nu ben ik terug in het hostel. Ik ga even chillen en misschien wandel ik vanavond nog wat bij Tiergarten of ik neem bus 100, die leuk schijnt te zijn.