10 maanden lang houdbare donuts

Zondagavond eet ik een broodje falafel bij de lachende Turk hier tegenover. Of ik 'scharff' wil. 'Nein danke, ich hab angst' is mijn respons. Je weet nooit wat hij onder scherp verstaat. Hij vraagt of ik het mee wil nemen, wat iedereen waarschijnlijk doet. Maar het is hier of op mijn kamer in het hostel, dus ik eet 'm hier wel op. Ik krijg ook nog een glaasje thee. Dat gaat er wel in. Het is wat kil geworden en in het hostel is geen keuken, dus ik kan wel iets warms gebruiken. Een volgende keer neem ik toch weer mijn waterkoker mee op reis. Dan kun je 's avonds nog eens een kopje thee zetten.
Terug in het hostel heb ik het rijk alleen. De 2 jongens die er nog waren zijn vetrokken. Ik ben er niet rouwig om, want ondanks het feit dat we af en toe best gezellig kletsen, komen ze elke nacht laat thuis en gaan dan uitgebreid staan bellen, met elkaar praten of spullen in- en uitpakken. Ik heb dan wel een masker en oordopjes, maar je wordt toch wakker. Als ik dan als een zombie mijn bed uitkom om te gaan plassen en ze half slaperig aankijk, bieden ze hun excuses aan.
Maandagochtend zit ik als eerste aan het ontbijt. Getver, weer die droge taaie broodjes. De toast van vrijdag beviel beter. (Maar die zou nu niet meer lekker zijn...) Ik eet wat en slurp mijn thee en bedenk dat ik heb afgesproken Luise vandaag nog even te zien. Ik heb niet zoveel zin, want ik heb migraine.
Mijn hostel zit in de duurste wijk, pal achter de Kurfürsterdamm, de grote dure winkelstraat van Berlijn. Hier vind je merken als Louis Vuitton, Prada, Chanel en Hermès. Om te voorkomen dat ik met een tas van 800 euro thuis kom, vermaak ik me toch maar met de metrokaart van Berlijn.
Ik ga naar het Joods museum. Het is nogal een eindje weg van hier. Ik kom eigenlijk alleen voor de expositie 'Tödliche Medizin, Rassenwahn im Nationalsozialismus', over georganiseerde massamoord op gehandicapten en mensen met psychiatrische stoornissen, gedwongen sterilisatie en medische experimenten onder het Nationaal socialisme. Dit leek me nu razend interessant. Blijkt dat dit gedeelte dicht is wegens verbouwing! Ik bekijk de rest van het museum vluchtig. Ik vind het niet bijzonder interessant, maar het museum is prachtig opgezet. Erg interactief, geweldig design en technisch heel goed. Van alle musea die ik tot nu toe heb gezien is dit echt de beste.
En hoeraaa... om de hoek van het museum ga ik een straatje in, richting Berlinische Galerie. Berlijnse kunst van 1870 tot nu. Er zijn schilderijen, foto's, video, sculpturen en een wand waarop je een discussiestuk kunt plakken of een vraag beantwoorden. Op de vraag waar ik het liefst naartoe zou reizen, vouw ik een bootje en zet er met potlood op: 'ANYWHERE ... can be interesting'. Ik plak de boot op de muur en ik moet zeggen dat de meeste bezoekers zich aan het platte vlak hebben gehouden. Eén bezoeker maakte een vierkant gat in het midden en beplakte de randen van het gat met tape.
Ik zoek later naar de U-bahn en onderweg kom ik een bushalte tegen en een bus die toevallig naar Alexanderplatz gaat, waar ik via omwegen naartoe had willen gaan. Bij Alexanderplatz ga ik de shoppingmall in en vind Luise daar in de gothic-shop. Ze is blij verrast en zegt dat ze helaas moet studeren en dat we dus beter niet kunnen afspreken na haar werk. Ik zeg dat het mij ook wel goed uitkomt, want ik heb migraine. We roken een sigaretje buiten en even later nemen we afscheid.
Ik drink koffie met een donut bij een Amerikaanse keten. Op de meest rare tijden en plaatsen kom je ineens een bakker tegen met echte Deutsche hapjes en als je ze nodig hebt vind je alleen zo'n onpersoonlijke toko met van die 10 maanden lang houdbare donuts die er altijd lekker uitzien en het nooit ècht zijn. Ik stuur nog een kaartje naar Nederland en daarvoor heb ik een postzegel nodig. Een automaat heb ik ervoor gevonden. Ik steek er een euro in en krijg er 6 zegels uit, waarvan ik er maar eentje kan gebruiken. Hij wisselt de rest van je geld in voor postzegels van 5 of 10 cent, die je dus niet meer kunt gebruiken omdat ze samen te groot zijn om ze op een kaart kwijt te kunnen.
Morgen verlaat ik Berlijn weer. Ik vind het hier leuker dan ik me had voorgesteld. En ik heb nog lang niet alles gezien. Misschien kom ik nog wel eens terug.