Ow my...

Dinsdagavond tref ik iemand anders aan in mijn bed. Bij de receptie vertellen ze dat er een fout in de administratie zat, bla bla. Ik kan dus 's avonds laat mijn spullen overal vandaan verzamelen en mijn bed nog eens opmaken. Ik beland op het middelste bed, dus ik heb iemand onder mij en iemand boven mij. Boven mij ligt een Aziatische jongen die een soort yoga aan het doen is, zodat het hele bed schudt.

Woensdag
Na het sobere ontbijtje in het hostel gaan we met de metro naar de botanische tuinen. Daar lopen we wat rond en kijken naar de bloemetjes en de plantjes. Daarna lopen we door naar Rosenborg Slot. We zien de kroonjuwelen en doen een tourtje door het slot. Best aardig.
In het Statens Museum for Kunst lunchen we. Denen houden niet van vegetarisch eten, dus we eten een kaasplankje en een zoet broodje.
Het museum is mooi. De stukken hangen op chronologische volgorde, zodat je een ontwikkeling kunt zien in de Deense kunst. Ik zie geen schokkende ontwikkelingen. Ik zie zelfs helemaal geen ontwikkelingen, behalve natuurlijk de overgang van realistisch naar abstract. Waar we vooral van genieten, is de onlangs geopende tentoonstelling Reality Check. Er is een veld met vreemde babypoppen waar je doorheen kunt lopen, een fotoalbum waarin de kunstenares zichzelf van de foto's heeft verwijderd. Verder wat videomateriaal, een ziekenhuiszaal met bedden met poppen erin. En onze favoriet (we hebben 'm twee keer gedaan): een doolhof. Het ziet er een beetje uit alsof je in een deel van het museum komt waar je eigenlijk niet hoort te zijn. Je loopt een kamertje in, moet wat andere deuren open maken en komt tot de conclusie dat je hier zonet al bent geweest. Niet dus! De maker heeft kamers en deuren in spiegelbeeld gebouwd, zodat alles je bekend voorkomt. Super! En we kunnen het natuurlijk niet laten ons voor te doen als poppen als twee andere bezoekers voorbij komen.

Hierna zoeken we naar een restaurant. Dit valt niet mee, want er is bijna nergens vegetarisch verkrijgbaar. Drie keer raden wat we eten? Juist, pizza.

Terug naar het hostel. Er liggen twee Duitsers bij elkaar in bed met een zelfgemaakt gordijntje ervoor. Als ik in bed lig blijft de jongen boven mij maar heen en weer schudden. Dan ineens heb ik het in de gaten: hij is aan het masturberen! Ow my god! Ik doe een lampje aan en Paul kijkt de jongen eens streng aan. Als ik het lichtje weer uit doe en Paul nogmaals welterusten wens, begint de show opnieuw. Dit kun je niet menen! Ik besluit naar de receptie te gaan, want een mixed room wil niet zeggen dat we op alle vlakken lekker gaan mixen. Bij de receptie kan ik mijn lachen niet inhouden, maar ze nemen mijn klacht serieus. Als ik er langer last van heb sturen ze een gozer om met mijn bovenbuurman te praten. Gelukkig is dit niet nodig.

Als we donderdagochtend wakker worden van een meisje dat haar spullen aan het inpakken is, besluiten wij ook maar uit bed te komen. We moeten ondertussen meegenieten van het Duitse stel dat ook maar aan het boemsen is geslagen. Als wij erover praten, meldt de jongen van het stel dat dit een 6-persoons kamer is. Knap, hij kan tellen. Ik zeg dat hij, als hij met zijn vriendinnetje in een bed wil slapen, hij beter een 2-persoons kamer kan nemen. Dan heeft niemand er last van. De jongen meldt dat ze hebben betaald voor 2 bedden, dus kein Problem, volgens hem. Man toch... Het is toch een hostel en geen nachtclub?
Na een koude douche en een ontbijt vertrekken we richting station. We proberen vandaag naar Malmø te gaan per trein.