Eerste indruk Santiago

Koud hier! En alles grauw en grijs. De laatste wachturen op vliegveld Madrid waren ´killing´. Ik liep er echt als een halve zombie rond. Een paar Israeli´s hadden 2 van die grote banken aan elkaar geschoven zodat je erop kon liggen. Er stond er nog zo eentje naast, dus daar ben ik op gecrasht. Rugzak als kussentje, telefoonalarm gezet, muziekje op. Ik heb zo´n 10 minuten kunnen slapen. Of was het toch langer? Een van die meiden kwam me nog heel lief vragen of ik met dezelfde vlucht als zij moest want die zou bijna vertrekken. Was het maar waar, ik moest nog 2 uur. Hup, maar weer opstaan en koffie gedronken. Een suave besteld, een lichte koffie. Nou, dat was echt wat je noemt een slappe bak. Toen ik uiteindelijk het vliegtuig in kon verbaasde ik me over de luxe van LAN. Ieder een eigen beeldschermpje met afstandbediening, films, tv, muziek, spelletjes (heb nog even ´Who wants to be a millionair´ gespeeld). Eerst een hapje afgewacht want je weet nooit wanneer je weer iets kunt eten. Daarna stukjes geslapen. Weer een krijsend kind, een Duits stel dat iedereen wakker kletste, oordopjes van LAN die niet werkten (gelukkig had ik ze zelf ook mee). Het was geloof ik 14 uur.
Mooi op tijd in Santiago aangekomen. Vlak voor de landing een prachtig uitzicht over de Andes. Bagage ophalen ging snel. Daarna gemeld bij de taxiservice die ik had gereserveerd. Gepind, taxi in, toen nog gebabbeld met 3 Chileense meisjes die op vakantie waren geweest in Spanje. Onderweg viel het me op dat het hier zo donker is. En vies. En datgene wat het centrum moet zijn zag er ook nog wat armoedig uit. Ik werd als eerste afgzet. In een buurtje dat er verlaten uitzag. Hier binnen is het ook allemaal wat vreemd. Het is koud, ook met lange broek en fleece vest aan. Ik mag de kamer nog niet in, er wordt nog op mijn bed geslapen. Ik vraag wat ik tot vanmiddag kan gaan doen. Internet is een optie en ontbijt mag ook. Mensen praten hier niet echt met elkaar. Staren elkaar alleen af en toe wat schichtig aan. Ik raak bij het ontbijt aan de praat met een Braziliaanse die vandaag gaat skie-en. We lachen om de witte kartonnen broodjes die je buik zo opblazen. Eh.. opblazen? We haalden ze iets te laat uit het apparaat dus de rook kwam er al vanaf. Ik heb nog een bloedneus van de vlucht (komt door de hoogte en de droge lucht) en ben moe. NJiet zo moe dat ik nu kan slapen, maar ik wil mijn spullen wel droppen en een douche nemen. Ow jaaa en schone kleren! Woehoe! Hopen dat de douche een beetje warm is hier. Het zal wel weer een suicide shower zijn. Dat je eronder staat, de douche koud is en je aan het electrische ding boven je zit. En dan vervolgens ge-electrocuteerd wordt.