Ziek

Tijdens de tocht die we maakten naar o.a. Humberstone heb ik misschien kou gevat. Ik kreeg last van mijn keel en neus en was steeds ontzettend moe. Dus elke volgende avond vroeg naar bed gegaan. Gisteravond afscheid genomen van de vrienden in het hostel en de bus genomen naar Calama. Onderweg nog controle van alle spullen in de bus, want Iquique is een belastingvrije zone. In Calama moest ik een uur wachten voor de volgende bus naar San Pedro de Atacama. Ik kwam gebroken aan. Spullen gedumpt in het hostel (kon de kamer nog niet in natuurlijk), cocabladeren gehaald op de markt (om achter je kies te stoppen en thee van te drinken tegen de hoogte want het is hier al 2000 m ofzo). Verder nog een alpaca-wollen trui gekocht voor de barre tocht die me te wachten staat. Uyuni is ´s nachts -20. Het is een tocht door de woestijn en de zoutvlaktes, 3 dagen lang. Die tour ook meteen geboekt, morgenochtend word ik opgehaald. Ontbijt van eieren en brood gehaald in een restaurantje om de hoek. Daarna kon ik het hostel in. Lag wat in bed want ik voelde me beroerd. Hoofdpijn, moe, last van keel en neus. Op een gegeven moment moest ik ook nog overgeven. Uiteindelijk dus toch maar naar het ziekenhuisje hier gegaan. Marga, een Nederlandse die ik toevallig ontmoette in het hostel, wilde wel mee. Super natuurlijk, want het was best een beetje eng en ik voelde me erg slecht. Van alles gecontroleerd, geen verhoging, bloeddruk prima, longen normaal. Wel opgezette keel en rood achterin de keel. Een viurale infectie van de keel, zei de para-medic. Is dat trouwens een verpleegkundige? Diclofenac moest ik maar nemen, maar een spuit was nu de enige optie. Morgen is de apothkeek weer open, maar ik word al vroeg opgehaald. En dan zit ik 3 dagen in een auto of bus in de woestijn. Dus gevraagd of ik mocht gaan bellen voor overleg, want ik wist niet of dit wel verstandig was. Dus Paul gebeld, in Nederland was het al middernacht. Hij zei dat het wel kon, dus terug naar het ziekenhuis en een fijne spuit in mijn bil. Niet super pijnlijk, maar ik loop nu wel een beetje lastig want die bilspier is helemaal stijf. Terug naar het hostel, wat liggen. Mijn kamergenote is intussen verhuisd want we hebben geen ramen in de kamer en ze is bang dat ze ziek wordt. Dat kan ik begrijpen. Kruikje klaar gemaakt, kopje thee, nog even snel dit verslag schrijven in een internetcafé om de hoek en zo meteen maar naar bed. De prik helpt geloof ik wel, maar ik heb wel nog een keer overgegeven. Als het morgenochtend ECHT niet goed gaat, dan blijf ik gewoon lekker in bed. De kosten van het ziekenhuis vielen ontzettend mee (ongeveer 8 euro voor onderziek en prik), dus als ik geen geld terug krijg van de tour is het geen enorme ramp. San Pedro is klein en de restaurants zijn duur, maar het is wel heel gezellig met straten zonder asfalt, zwerfhondjes, vuurpotjes, gezellige bars waar ik voorlopig niet kom.