Dronken buschauffeur

Zo, nu ik hier zit te typen moet ik echt even nadenken over wat er allemaal gebeurd is de laatste paar dagen. Ik probeer niks te vergeten.
Maandagochtend werd ik wakker met lichte hoofdpijn maar ik voelde me wel beter dan de dag ervoor. Dus toch maar met de tour mee gegaan. Ik werd opgehaald met een busje en er kwamen mensen bij uit de hele wereld. Naar de grens, daar opgedeeld in 4 jeeps. Ik kon kiezen tussen een stel ongemanierde Brazilianen , een beknepen Nederlands stel geheel gekleed in outdoor kleding en te korte broeken of een groepje Fransen die met een organisatie weg waren. Ik koos voor de Brazilianen. 3 Jongens en een gescheiden vrouw. Ik had erg last van de hoogte en was duizelig en misselijk, maar het kostte me echt veel moeite om haar te overtuigen van de noodzaak van mijn zitplaats voorin de auto. Aan het einde van de middag besefte ze zich dat wel, want toen moest ik ineens de auto uit rennen om over te geven en dat lukt niet snel genoeg als je eerst een bank voor je moet uitklappen en 3 mensen aan de kant moet duwen.
Onderweg uitgestrekte landschappen, flamingo´s. Ik heb er vaag iets van meegekregen. Ik lag de hele tijd te slapen. Drinken deed ik bijna niet want ik was niet in staat naar een wc te lopen. Eten deed ik dus ook niet, want de hele groep was meer bezig met zichzelf dan met de zieke vragen of die misschien niet vrijwillig 3 uur lang in de brandende zon in de auto bleef zitten terwijl de rest van de groep binnen zat te eten. Niemand kwam op het idee om eten voor mij mee te nemen of een glaasje drinken. Ik was zelf niet meer in staat ernaar te vragen.
Die avond sliepen we inderdaad bij een temperatuurtje of -20 bij een familiehotel in de woestijn. Ik ging meteen naar bed en voelde me echt beroerd. Slapen, nachtmerries over o.a. het feit dat ik straks geen werk heb als ik terug kom. Eten en drinken lukte niet meer. Mijn kamergenote Laticia regelde een bloedverdunnende kruidenthee bij de familie. Het hielp wel iets. Ik vroeg of ik niet een kruidendokter ofzo kon zien. Maar Laticia drong er wel erg op aan dat ik naar de verpleegpost zou gaan. Ze zei dat ze in BRazilie zelf ook wel eens naar een ziekenhuis ging als ze zich wat slapjes voelde, gewoon om even aan het infuus te liggen voor wat hydratatie. Dus OK, ik voelde me zó ziek dat ik zelf vond dat ik niet meer in staat was om te bepalen of ik wel of niet naar een eerstehulppost zou gaan. Dus met onze chauffeur en nog een gids en Laticia met de auto de hoek om. Daar bij een huis een vrouw opgehaald die de deur voor ons open deed in het gebouwtje. Het leek een soort met kippenstront besmeurd buurthuis. Het dichtstbijzijnde ´ziekenhuis´ was San Pedro de Atacama, meer dan 300 km verderop en dat was immers ook al geen echt ziekenhuis.
Met de mannen en mijn kamergenote naar binne gegaan. Ik bleek nu koorts te hebben. Mannen de kamer uit gestuurd. Ik kreeg een enorme injectie met penicilline, dexametazana, dipirona en nog iets. Om de keelontsteking te remmen, de hoofdpijn weg te nemen, de koorts te laten dalen. Het was echt een flinke spuit maar ik had intussen ervaring met injecties in de bil. Deze kon er ook nog wel bij.
De volgende ochtend voelde ik me stukken beter en we gingen verder met de tocht. Al met al was ik blij dat we dag 3 aankwamen in het kleine dorp Uyuni. Daar met L. een kamer gehuurd om te douchen, buskaartjes gekocht voor naar Sucre (richting Santa Cruz). ´s Avonds in de bus bleek mijn stoel niet naar achteren te kunnen. Verplaatst, maar daar bleek een raam niet dicht te kunnen waardoor de temperatuur binnen ook onder nul kwam. Dus verplaatst naar voren, naast een man. Onderweg gestopt voor een plaspauze maar er was geen toilet, dus in de kou ergens achter de bus geplast en weer verder. Op een gegeven moment kwam de bus tot stilstand tegen een heuveltje, in een gebied tussen bergen en dalen in de woestijn. Stukje naar voren, stukje naar achteren. Mensen klopten op het raam van de chauffeur. Deze bleek zó zat te zijn dat hij niet meer in staat was te rijden. Daar stonden we dan, in de kou, ergens honderden kilometers van de bewoonde wereld. Iedereen bemoeide zich ermee. Ik was wel voor het plan hem even te laten slapen en dan verder te gaan. Een andere vrouw stelde voor dat we uitstapten en ergens wat ezels gingen zoeken om de reis te vervolgen. Mijn god. Er ging van alles door mijn hoofd. De man naast mij werd wakker, vroeg wat er aan de hand was en zei dat hij ook wel kon rijden. Ehm... OK. Het was even oefenen. Ik weet niet zeker waar hij ervaring mee had, maar hij bracht het er erg aardig vanaf tussen de bergen links en de gapende ravijnen aan de rechterkant. Ik bracht het er zelf redelijk vanaf, maar heb wel zachtjes zitten huilen. Dus dit is de reden waarom er jaarlijks zoveel bussen in Bolivia verongelukken. Omdat de chauffeur zo zat is dat hij niet meer rechtop kan zitten. Een tafereel als dit leek me altijd wel amusant. Maar geloof me, ik ben nog nooit zo bang geweest. De man heeft uren gereden en net in Potosi reed de chaufferu nog een paar meter maar zelfs na een paar uur slapen lukte het hem niet de bus op de weg te houden. Laticia zou hier in Potosi blijven en ik zou door naar Sucre, maar ik besloot in Potosi een hotel te zoeken met L. Ik trok het gewoon niet meer en ik wilde niet verder met deze zuiplap.
Vanmorgen ontbijtje gehad in het hotelletje en een warme douche. Ik ben nog ziek en doe het heel rustig aan. Vanmiddag neem ik een taxi naar Sucre, met Leticia samen. Daar slaap ik denk ik. En ik kijk of ik vandaar kan vliegen naar Santa Cruz, want ik wil geen nachtbussen meer in Bolivia.

Paul, bedankt voor je reactie. Ook leuk als je een reactie op de site zelf zet.

Lien, ik ben onderweg. Ik weet niet of ik je bel, of ik bij je werk of thuis langs kom. Misschien kun je me ergens afhalen als ik een tijd weet.

Marieken, een kopje thee doen we als ik heelhuids terug ben...

Mam, alles komt goed.

En verder iedereen die meeleest of berichtjes plaatst: heel erg bedankt!