Sucre

Vanmorgen een ticket geboekt van Sucre naar Santa Cruz voor morgen. Ik kon nergens een internetcafé vinden om te printen maar ik kwam toevallig een kantoortje van Aerosur tegen waar ik het alsnog kon laten printen. Om 11 uur zou ik mijn reisgenote Leticia ontmoeten in het hotel. Ik zou een bus nemen naar Sucre, maar L. wilde graag mee en omdat zij eerst nog een museum wilde bezoeken zouden we ´s middags pas een gedeelde taxi nemen. Ze kwam een half uur te laat en zei dat ze niet mee ging naar Sucre. Ze was ´s ochtends zó depressief geweest van de busrit van gisteravond dat ze hier niet wilde blijven maar ze had nu wat gewandeld en vond het ineens weer leuk. Ze wilde ook de mijnen bezoeken waar ze eerder niet aan wilde denken. Maar de taxi zou gewoon komen en de prijs zou hetzelfde zijn. L. wist nog wel een leuk restaurantje. Goed, dus ik ging met haar mee. Het tentje bleek oneraan een heuvel, toevallig net in het hostel waar ze de komende nacht zou gaan slapen omdat het goedkoper was. Het dagmenu met vlees dat zij nam was inderdaad erg goedkoop. Ik bestelde iets van de kaart en toen ik nog met het voorgerecht bezig was ging ze ineens naar haar kamer om te douchen. Na de oergezellige lunch hebben we afscheid genomen.
Om 15 uur kwam de taxi, leeg. L. bleek het niet goed doorgegeven te hebben dus om te voorkomen dat ik nu voor 4 man zou moeten betalen, moesten we nu wachten bij een straatje achteraf om nog meer mensen te ronselen voor de trip naar Sucre. Ook moest ik nog onderhandelen over de prijs, want die bleek niet helemaal te kloppen. Er kwam een jongen voorin, een wat verlegen vrouw links van mij en een vrouw met een beetje een hoerengezicht rechts. Dus ik kon in het midden. Het was een rit van zo´n 150 km en ik kreeg al snel last van de injectieplaatsen in mijn kont. Onderweg remden we voor honden, ezels, spelende kinderen, geiten, noem maar op. Ik zag borden met het dwingende verzoek vooral meel te gebruiken met toegevoegde stoffen, te stemmen op weet ik veel welke piraat, bomen vol paarse bloesems, hoge bergen en enorme dalen. De vrouw met het hoerengezicht draaide zich steeds helemaal naar het raam als ik hoestte. Ik dacht bij mezelf: ´Nou juffie, ik denk dat ik eerder iets van jou krijg dan jij van mij´.
Bij een controlepost moesten de namen van de dames worden doorgegeven. Die van mij ook. Die van de jongen voorin niet. Vreemd. Bij een latere controlepost kwamen er vrouwen rondom de auto die zakjes met eten naar binnen duwden met het verzoek iets te kopen. Er zaten o.a. aardappels en eieren in. De vrouw met het hoerengezicht kocht voor een paar centen een zakje met daarin een gekookte maiskolf. Daar plukte ze de rest van de rit stukjes vanaf die ze opat. Ik werd afgezet in een drukke smerige straat vol uitlaatgassen. Het hotel dat ik zocht moest volgens de gidsen een ´travelers treat´ zijn. De receptie kan niets meer zeggen dan ´pasaporte´. Lachen kan ze ook niet. Mijn kamer heeft 4 betonnen muren, 2 aparte doorgelegen bedden met een soort glasvezel dekens erop. De badkamer is een eind weg, ik moet buiten langs. Hier in het internetcafé is het door de uitlaatgassen niet uit te houden. Ik ga een plekje zoeken om wat te eten. En dan op tijd naar bed. Morgenochtend vlieg ik naar Santa Cruz. Lien haalt me van de luchthaven.